Όταν κατεβαίνω από την σκηνή, συνήθως δεν είμαι ικανοποιημένος. Ακόμη και τις φορές που μου λένε ότι πήγα καλά, σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να’χα πάει καλύτερα. Εστιάζω στα σημεία που δεν έβγαλαν γέλιο.
Απόψε ήταν αλλιώς.
Απόψε πήγα καλά. Απόψε, για πρώτη φορά , είμαι ευχαριστημένος.
Συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι στο στάδιο που πασχίζω ακόμη να δικαιολογήσω την παρουσία μου στην σκηνή. Αυτό που εισπράττω συνήθως είναι η αποδοχή του κοινού. "Χε... καλός αυτός".
Σήμερα εισέπραξα θαυμασμό.
Ήταν, βέβαια, πάρα πολύ καλό κοινό. Δεν είναι ότι έπαιξα τέλεια, ή ότι γέλασαν σε όλα μου τα αστεία, αλλά με έκαναν να νιώσω θεός. Είχα ζήσει την απόλυτη απελπισία του να μην πηγαίνεις καλά, αλλά ποτέ πριν δεν είχα νιώσει αυτήν την ικανοποίηση. Είναι ωραία να στέκεσαι στην σκηνή και να περιμένεις να σταματήσει το χειροκρότημα και να καταλαγιάσουν τα γέλια. Έφυγα από τις Νύχτες Κωμωδίας νιώθοντας λίγο ψηλότερος. Γύρω στο 1,87.
Πρέπει να βελτιωθώ. Πολύ. Θέλω να νιώθω έτσι μετά από κάθε παράσταση.
February 25, 2008
The ego-boost I've been hearing so much about
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Ω, ναι! Στο εύχομαι, ρε! Συνέχισε να κάνεις την ίδια προσπάθεια που κάνεις (σε ποσότητα, και σε ενθουσιασμό που τη συνοδεύει) και το 'χεις!
Σου το εύχομαι, φιλαράκο! Είναι δύσκολο, και το χειρότερο είναι όταν το έχεις ζήσει πια και το περιμένεις να επαναληφθεί... Ξέρω τι σου λέω...
Post a Comment