The ego-boost I've been hearing so much about

Όταν κατεβαίνω από την σκηνή, συνήθως δεν είμαι ικανοποιημένος. Ακόμη και τις φορές που μου λένε ότι πήγα καλά, σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να’χα πάει καλύτερα. Εστιάζω στα σημεία που δεν έβγαλαν γέλιο.

Απόψε ήταν αλλιώς.
Απόψε πήγα καλά. Απόψε, για πρώτη φορά , είμαι ευχαριστημένος.
Συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι στο στάδιο που πασχίζω ακόμη να δικαιολογήσω την παρουσία μου στην σκηνή. Αυτό που εισπράττω συνήθως είναι η αποδοχή του κοινού. "Χε... καλός αυτός".
Σήμερα εισέπραξα θαυμασμό.

Ήταν, βέβαια, πάρα πολύ καλό κοινό. Δεν είναι ότι έπαιξα τέλεια, ή ότι γέλασαν σε όλα μου τα αστεία, αλλά με έκαναν να νιώσω θεός. Είχα ζήσει την απόλυτη απελπισία του να μην πηγαίνεις καλά, αλλά ποτέ πριν δεν είχα νιώσει αυτήν την ικανοποίηση. Είναι ωραία να στέκεσαι στην σκηνή και να περιμένεις να σταματήσει το χειροκρότημα και να καταλαγιάσουν τα γέλια. Έφυγα από τις Νύχτες Κωμωδίας νιώθοντας λίγο ψηλότερος. Γύρω στο 1,87.

Πρέπει να βελτιωθώ. Πολύ. Θέλω να νιώθω έτσι μετά από κάθε παράσταση.

read more...

Weird Way With Words

Το πρώτο τραγούδι στο οποίο να συμμετέχουν περισσότεροι από έναν μουσικοί που άκουσα ποτέ ήταν η έκδοση του Perfect Day στην οποία συμμετέχουν - μεταξύ των άλλων - ο Bono, o David Bowie, η Suzanne Vega, o Elton John και o Pavarotti. Όλα αυτά πριν από σχεδόν 10 χρόνια, τον καιρό που το να χωράει ένα 5λεπτο τραγούδι σε 5mb ήταν εντυπωσιακό και που, για να το ακούσεις κιόλας, έπρεπε να περιμένεις μισή ώρα να κατέβει απ'το Napster.
Θυμάμαι ακόμη το filename:

Lou Reed feat. Bono, David Bowie, Pavarotti etc - Perfect Day.mp3

Είναι ωραίο κομμάτι από μόνο του αλλά το γεγονός ότι κάθε στίχο τον ερμηνεύει κάποιος διαφορετικός από τους (λίγους, ομολογουμένως) μουσικούς που ήξερα τότε το έκανε να πάρει επικές διαστάσεις στον νου μου. Φανταζόμουν την ηχογράφησή του: όλοι αυτοί οι τραγουδιστές σε μια σειρά - ο ένας δίπλα στον άλλον - με κάποιο περίπλοκο μηχάνημα να μετακινεί το (μοναδικό) μικρόφωνο από τον έναν στον επόμενο, μόλις ο πρώτος τελείωνε τον στίχο του. Ήταν κατόρθωμα για τον Lou Reed να τους μαζέψει όλους αυτούς και να τους συγχρονίσει τόσο άψογα.
Γι'αυτό μάλλον ο τίτλος γράφει "feat."

Μόλις πριν κανά δίμηνο συνειδητοποίησα τι σημαίνει πραγματικά. "ΑΧΑ!" Μέχρι τότε απορούσα πως μπορεί να θεωρούνται "κατορθώματα" προσπάθειες που περιλάμβαναν όλους κι όλους 2 καλλιτέχνες.

Άλλες εκλάμψεις: "Ρε συ! Οι Beatles γράφονται με 'a' από το beat!" Ή την φορά που είπα σ'έναν θείο μου ότι θα πάω να δω τους Tsopana Rave.
-Χα! Τέλειο όνομα - Τσοπαναραίοι!
-!!!
Το παθαίνω συχνά! Έχω την τάση να λαμβάνω τους αγγλικούς τίτλους σαν ήχους, σύνολα από συλλαβές, χωρίς να φτάνουν ποτέ ως το σημείο του εγκεφάλου όπου αντιστοιχίζονται στις έννοιές τους. Άλλωστε, πολλά όνοματα συγκροτημάτων, εταιριών και προϊόντων δεν "σημαίνουν" κάτι (Dark Horse, Wacom, Firefox και Arctic Monkeys μερικά παραδείγματα εδώ γύρω μου). Δίχως αμφιβολία το μυαλό μου, σε μια προσπάθεια να λειτουργεί ακόμη πιο αποδοτικά, αποφεύγει να ξοδέψει κύκλους μηχανής αναζητώντας νόηματα εκεί που πιθανόν να μην υπάρχουν. Είτε αυτό, είτε ο εγκέφαλός μου, ως ζωτικό όργανο, είναι τεμπέλης.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι έγινα ρεζίλι όταν άνοιξα να γράψω CD κι αναφώνησα "ΑΜΑΝ! Ο Νέρωνας! Rome!"

... δείχνει το Κολοσσαίο να φλέγεται, for fuck's sake!

read more...